Een wereld waarin alle aspecten van onszelf, zowel de schone kant als de schaduwzijde, welkom zijn
Ik droom van een wereld waarin iedereen in contact staat met zijn eigen intrinsieke goedheid en waar we onszelf héél graag zien. Waar we ons zó veilig en ontspannen voelen dat al onze maskers spontaan afvallen. Dat de vanzelfsprekende manier om in onze samenleving met elkaar in interactie te gaan, er een is van authentiek contact. Een samenleving waarin we in contact staat met onze behoeften en gevoelens, en daar ook over kunnen communiceren. Een cultuur waarin we voorbij ‘goed’ en ‘slecht’ kijken en waarin we de kettingreactie van kwetsuren en collectieve trauma’s doorbreken. Waarin mensen bewust zijn van privileges, en deze kunnen inzetten voor diegene die deze minder hebben. Een cultuur waarin we zowel in onze kracht als zachtheid durven staan. En waar we voor mogen beseffen dat de ander misschien toch nog niet zo anders is dan ik.
Hoe zalig zou het zijn moesten al onze instellingen doordrongen zijn van mensen die op deze manier ruimte voor elkaar kunnen houden? Waarin even met een groep afspreken en ruimte te maken voor wat er op dat moment dwars zit, even normaal is als eens naar de kapper gaan, of naar de sauna of tandarts.
